Uczniowie pławskiej szkoły odznaczali się głębokim patriotyzmem, ponieważ swoje życie oddali za Ojczyznę. W I wojnie światowej jako żołnierze armii austriackiej polegli: Karol Juszyński, Jan Szczerba, Walenty Wiącek i Józef Bem. W wojnie obronnej 1939 roku zginęli: Stanisław Bem, Kazimierz Miłoś i Władysław Trzpis. Po wojnie baza materialna oświaty na terenie gminy Borowa była bardzo słaba. Trudne było zdobycie materiałów, aby zmienić ten stan rzeczy. Mimo to w następnych latach, w miarę możliwości, przystąpiono do remontów i budowy nowych obiektów. Już w 1945 roku postanowiono wybudować w Pławie nową szkołę na placu pożydowskim. Nowy i drewniany budynek postawiono w czynie społecznym. Budynek ten był drewniany, dobrze zbudowany i ocieplony. W latach 1956-1970 nastąpiła dalsza poprawa bazy lokalowej na terenie gminy. Te szkoły, które do tego czasu były już w niektórych miejscowościach, uległy zniszczeniu i należało pomyśleć o nowych budynkach. W Pławie nastąpił duży wzrost liczby uczniów (nauka odbywała się w ciasnych salach i w wynajętych pomieszczeniach gospodarzy). W związku z tym podjęto się budowy nowego budynku. 21 maja 1960 r. na nadzwyczajnym posiedzeniu Rady Pedagogicznej kierowniczka szkoły Pani Stefania Zakręcka poruszyła problem konieczności budowy nowej szkoły. Swoją wypowiedź umotywowała faktem stale rosnącej liczby dzieci: np. w roku szkolnym 1956/60 w szkole uczyło się 103 uczniów. Na przyszłe lata nie przewidywano spadku liczby dzieci w wieku szkolnym. Dwa lata później - 20 stycznia 1962 r. w Sali Domu Ludowego odbyło się zebranie wiejskie. Spotkaniu przewodniczył Jan Miłoś, który przedstawił zebranym sprawę budowy szkoły. Cała wieś opodatkowała się po 150 zł. od ha na rzecz budowy szkoły i zebrano 12 000 zł. Powstał Komitet Budowy Szkoły, w skład którego weszli przedstawiciele Pława:

• Stefania Zakręcka – przewodnicząca,
• Stanisław Stachowicz –  zastępca,
• Józef Groele – skarbnik,
• Józef Tymuła – sekretarz,  

oraz członkowie: Józef Bem, Jan Burghardt, Stanisław Chlebowski, Franciszek Dąbal, Stanisław Dąbal, Józef Drozdowski, Wojciech Działowski, Czesław Miłoś, Józef Miłoś, Józef Paluch, Władysław Piątkowski, Józef Skopiński, Michał Skopiński, Roman Skopiński, Piotr Spyra, Adam Śliwa, Jan Trzpis, Władysław Wertz, Stanisław Zakręcki, Mieczysław Żelasko. Gdy formalności były sfinalizowane, mieszkańcy wsi rozpoczęli pracę. Piasek potrzebny do budowy szkoły przywozili z pobliskiej Wisłoki. Wszelkie wydatki były skrzętnie notowane - cement, zbrojenia, żerdzie, deski, gwoździe, benzyna (często Ochotnicza Straż Pożarna dawała nieodpłatnie benzynę na budowę szkoły). Część pieniędzy wpłynęło z Wydziału Oświaty - Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. Ponadto systematycznie wpływały fundusze z Komitetu Rodzicielskiego, z Kółka Rolniczego czy nawet ze sprzedaży makulatury i butelek.

6 sierpnia 1964 roku kierowniczka Stefania Zakręcka zreformowała sprawę budowy szkoły. Apelowała do społeczeństwa wsi o pomoc w formie czynu społecznego. Powoli wszystkie plany wprowadzono w czyn. W maju 1965 r. Komitet Budowy Szkoły zwrócił się z prośbą do ówczesnego Wydziału Oświaty w Mielcu o przekazanie kwoty 120522 złotych. Pieniądze te w całości przeznaczone były na budowę. 6 lipca 1965 roku Komitet Budowy Szkoły podpisał ostateczną umowę ze zleceniodawcą Panem Janem Kupcem, który tym samym przyjął na siebie kierownictwo budowy szkoły. Ludność przybyła do pracy i wykonała stan zerowy i ogrodzenie. Własnym kosztem opłacono dokumentację szkoły. 17 września 1967 roku o godz. 14.00 odbyła się uroczystość otwarcia szkoły.

Kilkuletni trud włożony w jej budowę został zakończony. Na uroczystość przybyli goście z Warszawy, Rzeszowa i Mielca. Roman Gesing – były Minister Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego, a w latach międzywojennych uczący w tutejszej szkole – dokonał aktu otwarcia, który stał się ukoronowaniem kilkuletniej pracy Komitetu Budowy Szkoły. Wysiłek wsi i pomoc państwa dały w sumie wspaniały efekt. Wieś otrzymała piękną i nowocześnie wyposażoną szkołę. Nowa szkoła stałą się jeszcze silniejszym ogniskiem kultury oddziaływującym na społeczeństwo. Dobre warunki powstałe w nowej szkole pozwoliły na pełną realizację zadań dydaktycznych i wychowawczych. Do 1967 roku szkoła nosiła imię gen. Tadeusza Kościuszki. Wraz ze zmianą siedziby szkoły tj. przejścia do nowo wybudowanego obiektu otrzymała imię 22 lipca 1944 roku. W dokumentach spotyka się także imię Adama Mickiewicza, lecz było to spowodowane tym, że przez blisko 12 lat Szkoła Podstawowa w Pławie była filią Zbiorczej Szkoły Gminnej w Borowej. Przeprowadzając reorganizację szkolnictwa w latach 1973/74 w budynku Szkoły Podstawowej w Pławie umieszczono kilka oddziałów Zasadniczej Szkoły Przyzakładowej WSK – Mielec. W roku szkolnym 1977/78 wychodząc naprzeciw potrzebom w rolnictwie utworzono Zasadniczą Szkołę Mechanizacji Rolnictwa w Pławie. W 30 rocznicę funkcjonowania szkoły w jej obecnym budynku (1997 rok), a w 180 rocznicę śmierci Naczelnika Insurekcji 1794 roku, postanowiono wrócić do imienia jej dawnego patrona – Tadeusza Kościuszki. Wrócono do korzeni szkoły i jej historycznego imienia.