W życiu codziennym koloniści zachowywali niemiecki „Ordung” - porządek, którego Polacy starali się naśladować mówiąc „(...) bierzcie przykład od Niemców (...)”. Osadnicy wyróżniali się estetyką i zdyscyplinowaniem. Pracę w polu zaczynali o siódmej. Przerwę obwieszczał dzwon o godz. 12.00, a o 14.00 wracali do pracy. W sobotę po obiedzie gospodynie nie szły w pole, lecz zajmowały się porządkiem. Do ich podstawowych prac należało zamiatanie poboczy drogi i rowów przed swoją posesję. Podwórko było sprzątane bardzo dokładnie, a ścieżki wysypano żółtym piaskiem. Porządkowano również ogródki kwiatowe i warzywne.
W środku wsi przy bocznej drodze prowadzącej do pól uprawnych od strony Czermina do dziś stoi duży murowany budynek, którego właścicielem była rodzina Kreitów. W domu tym był sklep i duża sala służąca do urządzanie zabaw. Z okazji różnych uroczystości rodzinnych ucztowano w domu, a na tańce chodzono do domu Kreitów, gdzie przygrywała orkiestra. Co roku po zakończeniu prac polowych urządzono w budynku tzw. Korb – kiermasz. Zabawy trwały od dwóch do trzech dni. Był to zwyczaj obchodzenia święta plonów odpowiadający polskim dożynkom.
W celu ochrony swoich gospodarstw i zapewnienia bezpieczeństwa pożarowego, koloniści mieli zorganizowaną straż tzw. Feirmanów. Dbano o bezpieczeństwo wystawiając nocne warty, mimo to wieś dosięgły trzy duże pożary. W pierwszym pożarze spaliło się pół wsi, a w drugim ogień strawił pozostałą część zabudowy. W trzecim pożarze spaliła się środkowa część wsi. Z każdego pożaru ocalała kapliczka. Przyczynę pożarów upatrywano w podpalaniu, których mieli dokonać pracownicy najemni, zwani parobkami. Po pożarach budowano nowe domy, a dachy pokrywano dachówką.
W początkowym okresie koloniści nie utrzymywali bliższych kontaktów z rodzimą ludnością gdyż przeszkodą była barierą językową. Do bliższych kontaktów dochodziło między mieszkańcami niedalekich osad niemieckich. W następnych latach koloniści zaczęli ulegać procesowi polonizacji. Mieszkańcy Schoenengru wyznający tę samą religię i uczestniczący w nabożeństwach w borowskim kościele coraz bliżej poznawali język, kulturę i obyczaje Polaków. Już w drugiej połowie XIX w. koloniści zaczęli żenić się z Polkami i odwrotnie, wiele dziewcząt kolonistów wychodziło za mąż za Polaków. Mieszane małżeństwa były pierwszymi zalążkami spolszczenia osadników. Według danych za rok 1889 we wsi było 48 domów i 293 mieszkańców, z tego 201 Niemców i 92 Polaków. Z ogólnej liczby mieszkańców 268 osób było wyznania rzymsko – katolickiego, 24 izraelitów,  protestant. Z biegiem lat umacniał sie element polski i nastąpiło coraz silniejsze powiązanie obu narodowości. Coraz silniej oddziaływała obyczajowość, kultura, religia, także na początku lat 30-tych bieżącego wieku kolonia prawie zupełnie spolonizowała się.